Historia wagonu Konstal N #1332
Tramwaj Konstal N o numerze taborowym 1332 to wagon dwuosiowy, silnikowy, pasażerski, obecnie jednokierunkowy, ale pierwotnie dwukierunkowy i dwustronny. Wyprodukowano go w 1949 roku i przeznaczono pierwotnie dla Warszawy. Trafił do Wrocławia wraz z partią innych wagonów tego typu w latach 1964–1969 (było to 57 wozów silnikowych i 105 doczepnych). W latach 90. XX wieku (głównie w 1993 roku) został odrestaurowany przez Towarzystwo Miłośników Komunikacji Miejskiej na uroczystość 100-lecia tramwajów elektrycznych. Przywrócono mu wówczas wygląd zewnętrzny ze schyłkowego okresu eksploatacji tego typu tramwajów (lata 80. XX wieku). Wnętrzu nadano z kolei cechy historyczne nawiązujące do stanu wagonu sprzed modernizacji. Na początku XXI wieku był przez kilka lat wykorzystywany przez Towarzystwo Miłośników Wrocławia na Zabytkowej Linii Tramwajowej jako pojazd zastępczy. Po wyjściu na jaw problemów prawnych oraz technicznych został odstawiony i przez około dekadę pozostawał nieużytkowany.
W wyniku przeprowadzonych modyfikacji z lat 70. XX w. tramwaj o numerze inwentarzowym 1332 to obecnie wagon jednostronny i jednokierunkowy, wyposażony w dwa silniki o mocy 60 kW, pantograf OTK-1, dwa sprzęgi typu Alberta, hamulce elektrodynamiczne, mechaniczne (klockowe) i elektromagnetyczne (szynowe) oraz w tylko dwie piasecznice (przed pierwszą osią). Ściany zewnętrzne są kremowo-niebieskie (linia rozdzielająca barwy pokrywa się z dolną linią okien), podwozie – czarne, dach i pantograf – szare.
Dwie pary drzwi, rozsuwanych na boki, otwierane są elektrycznie ze stanowiska motorniczego. Wnętrze składa się z dwóch pomostów (przedniego i tylnego) oraz umieszczonego nieznacznie wyżej przedziału pasażerskiego z 12 siedzeniami powiązanymi ze sobą w sześć par. Siedzenia wykonane są z wąskich desek osadzonych na metalowym stelażu. Cztery skrajne siedzenia mają uchylane siedziska, co zapewnia dostęp do zlokalizowanych pod nimi piasecznic (tylne piasecznice zlikwidowano, ale zachowano uchylane siedziska, co jest dowodem pierwotnej dwukierunkowości wagonu). Wnętrze utrzymane jest w barwach beżowej, brązowej, kremowej i szarej. Połacie ścian wewnętrznych i sufit wyłożone są pomalowaną lub pokrytą okleiną płytą pilśniową (na suficie giętą na mokro). Dwa okna w przedziale pasażerskim (po jednym z każdej strony, dokładnie pośrodku wagonu) można otworzyć, zaś pozostałe okna są nieotwierane. Wszystkie okna klasy (sześć sztuk, po trzy z każdej strony) są dzielone, w przeciwieństwie do wszystkich okien na pomostach. Cztery okna po bokach drzwi posiadają (lub powinny posiadać) podwójne szyby, pomiędzy które wsuwają się otwierane drzwi. Na przednim pomoście znajduje się stanowisko motorniczego z nastawnikiem, pulpitem, hamulcem ręcznym, dźwignią piasecznicy i panelem przełączników elektrycznych z bezpiecznikami. Na tylnym pomoście umieszczona jest skrzynia z przetwornicą, paletą kolejnych bezpieczników i stycznikami.
Tramwaj jest w dość dobrym stanie, zwłaszcza pod względem estetycznym. Docelowo należy ujednolicić wygląd pojazdu, gdyż obecnie z zewnątrz reprezentuje stan z końca eksploatacji (koniec lat 80. XX wieku), zaś wewnątrz – raczej z początku, choć oczywiście po modyfikacji na wagon jednokierunkowy (lata 60. XX wieku). Planujemy docelowe przywrócenie wyglądu z okresu bezpośrednio po przebudowie w latach 60./70. XX wieku.
Parametry
Parametry | |
---|---|
Wyprodukowany | 1949 |
Liczba miejsc ogółem | 75 |
Liczba miejsc siedzących | 12 |
Długość | 10400 mm |
Wysokość | 3300 mm |
Szerokość | 2160 mm |
Masa własna | 13500 kg |
Moc silników | 2 x 60kW |